خلاصه
این مقاله تمرکزش را بر روی تاثیرات دمای محیطی مختلف بر روی سیستم های عصبی- عضلاتی قرار می دهد. در طی ورزشهای با دوره زمانی کوتاه، عملکرد از 2 تا 5% با افزایش 1 درجه سانتیگراد دمای عضله بهبود می یابد. به هر حال اگر دمای مرکزی افزایش یابد (یعنی هیپرترمی) ، این رابطه مثبت متوقف شده و در عملکرد خلل ایجاد می گردد. اختلال عملکرد در محیط گرم و سرد مرتبط به تغییرات در محرک های عصبی به دلیل سازگاری حفاظتی، اختلالات مرکزی و محیطی می باشد. این بررسی تا حدی، تاثیرات متفاوت محیط گرم و سرد، عوامل نخاعی، فوق نخاعی و محیطی محرک های عصبی مرتبط به تنظیم بالا و پایین نقش عصبی- عضلاتی مد نظر قرار داده و نشان می دهد که دما، انتقال محرک های عصبی به ماهیچه و پیوند محرک انقباض را تحت تاثیر قرار می دهد.
از روش های قلبی عروقی به روش های عصبی-عضلاتی در فیزیولوژی محیطی در سال های بعد از جنگ جهانی دوم، تحقیقات بسیار زیادی بر روی تاثیر شرایط دمایی بر روی ظرفیت ورزشی در انسان انجام شده است. در طی 50 سال بعد از آن، اکثر محققان به بررسی نتایج ورزش کردن در محیط سرد پرداخته و تمرکزشان را بر روی موضوعات بهداشت ی و سلامت قرار دادند؛ در حالی که تحقیق در محیط گرم تمرکزش را بر روی سازگاری قلبی عروقی قرار داده است. به هر حال دهه 90 تغییراتی را در تمرکز تحقیق از مدل های سلامت و قلبی عروقی به مدل های عصبی به خود دیده است. در واقع سازگاری قلبی- عرقی قادر به توضیح بعضی از مشاهدات همانند کاهش در فعالیت عضله با دمای غیرعادی بالای بدن در سال 2000 نبوده است.
یکی از این مطالعات برای بررسی تاثیر شرایط محیطی بر روی سیستم عصبی مرکزی (CNS) به این نتیجه گیری رسیده است که تغییری در تحریک پذیری پوستی افزایش دمای بدن ایجاد شده است. در انسان، سازگاری مغزی با دمای محیط از نقطه نظر گردش خون و جنبه های عصبی در طی دهه گذشته مورد بررسی قرار گرفته است. به طور مختصر نشان داده شده است که افزایش دمای بدن باعث کاهش تراوش مغزی یا افزایش یا کاهش نسبت سوخت و ساز در بخش های مختلف مغز می گردد.
تصادفی