مقدمه
اختلالات خواب از جمله اختلالاتی هستند که بیش از یک سوم افراد در طول عمرشان آن را تجربه می کنند و بیش از نیمی از آنها برای رفع این اختلال در پی درمان برنمی آیند. شایع ترین نوع این اختلالات بی خوابی است. علامت اصلی بی خوابی شکایت از اشکال در شروع یا تداوم خواب یا خواب بدون نیروبخشی و خستگی زدایی است. افراد مبتلا به بی خوابی بیشتر اوقات از ترکیبی از مشکلات در به خواب رفتن و بیداری متناوب طی خواب شکایت دارند. اشتغال ذهنی و ناراحتی شدید ناشی از ناتوانی در به خواب رفتن ممکن است در پیدایش بی خوابی بسیار مؤثر باشد. هر چه فرد بیشتر تلاش کند تا به خواب رود، ناکام تر و آشفته تر می شود و کمتر به خواب می رود. درازکشیدن در رختخواب بدون خوابیدن این ناکامی را تشدید می کند. در مقابل فرد ممکن است در زمانی که سعی نمی کند به خواب رود، خوابیدن برایش آسان تر شود. (مثلاً هنگام تماشای تلویزیون، مطالعه یا رانندگی.) بی خوابی مزمن ممکن است منجر به کاهش احساس سلامت مثل بدخلقی یا بی علاقه گی، کاهش توجه، انرژی و تمرکز حواس و افزایش خستگی و کسالت طی روز شود. اگرچه افراد مبتلا اغلب شکایت ذهنی از خستگی روزانه دارند، ولی مطالعات و پژوهش ها معمولاً افزایش نشانه های فیزیولوژیکی خواب را نشان می دهند. نگرانی شدید در مورد خواب، مشکلات بین فردی، اجتماعی و شغلی را نیز ممکن است به وجود بیاورد.
تصادفی