چکیده
این مقاله به بررسی وضعیت جریان برق و بکارگیری شارژرهای باتری، سطح توان شارژ، و زیرساخت مربوط به وسایل نقلیه هیبریدی و الکتریکی قابل شارژ می پردازد. سیستم های شارژر به دو نوع داخلی و خارجی با جریان برق یکسویه و دوسویه تقسیم می شوند. شارژ یکسویه نیازهای سخت افزاری را محدود کرده و مسئله اتصال داخلی را ساده می سازد. شارژ دوسویه از تزریق انرژی باتری به شبکه پشتیبانی می کند. شارژرهای داخلی معمولی برق را به دلیل وزن، فضا و فشارهای هزینه محدود می کنند. آن ها می توانند با محرک های الکتریکی برای جلوگیری از این مشکلات ترکیب گردند. در دسترس بودن زیرساخت های شارژ، نیازهای مربوط به ذخیره سازی انرژی داخلی و هزینه ها را کاهش می دهد. سیستم های شارژر داخلی می توانند به صورت قابل هدایت یا اندوکتیو باشند. شارژر خارجی می تواند برای نسبت شارژ سطح بالا طراحی شده و از نظر اندازه و وزن محدودیت کمتری دارد. سطوح برق یعنی سطج 1 (ساده) ، سطح 2 (مقدماتی) و سطح 3 (فوری) مورد بحث قرار می گیرند. دورنمای آینده همانند شارژ در سطح جاده مطرح می گردد. شارژرهایی با سطوح توان مختلف و تنظیمات مربوط به زیرساخت بر مبنای مقدار برق، زمان شارژ، محل، هزینه و فاکتورهای دیگر نشان و مقایسه شده و مورد ارزیابی قرار می گیرند.
کلیدواژه: زیرساخت شارژ، شارژرهای ترکیبی، شارژرهای سطح 1، 2 و 3، شارژ قابل هدایت و اندوکتیو، وسایل نقلیه الکتریکی قابل شارژ (PEVs) ، وسایل نقلیه الکتریکی هیبریدی قابل شارژ (PHEVs) ، شارژرهای یکسویه و دوسویه
مقدمه
توجه زیادی در مورد فناوری های وسایل نقلیه الکتروتیکی (EV) و وسایل نقلیه الکترونیکی هیبریدی قابل شارژ (PHEV) ، به دلیل کاهش در مصرف سوخت و کاهش در انتشار گازهای گلخانه ای، شده است [1]–[3]. PHEVs (وسایل نقلیه الکترونیکی هیبریدی قابل شارژ) دارای مزیت رانندگی در فواصل طولانی می باشند زیرا سوخت بنزینی آن ها به عنوان منبع ثانویه می توانند مورد استفاده قرار گیرد. ارتباط با شبکه برق الکتریکی، فرصت هایی را همچون خدمات جانبی، پشتیبانی از برق واکنش پذیر، دنبال کردن خروجی منبع انرژی تجدیدپذیر و تعادل ظرفیت ایجاد می کند. بر اساس هدف این مقاله، وسایل نقلیه قابل شارژ در کنار وسایل نقلیه الکتریکی قرار می گیرند.
تصادفی