خلاصه
به دلیل محدودیت منابع در شبکه های حسگر بی سیم، افزایش طول عمر شبکه همیشه مورد توجه بوده است. یک روش مسیریابی کارا، مسیریابی سلسله مراتبی بر اساس خوشه بندی است که یافتن سر خوشه های بهینه و تعداد آن ها یک چالش محسوب می شود. در این مقاله، از یک منطق فازی دو سطحی برای ارزیابی کیفیت حسگرها برای انتخاب سر خوشه استفاده می شود. در سطح اول (سطح محلی) ، گره های واجد شرایط بر اساس انرژی و تعداد همسایه های آن ها انتخاب می شوند. سپس در سطح دوم (سطح سراسری) ، همکاری کلی گره ها در کل شبکه با سه پارامتر فازی ارزیابی می شود. این پارامترها مرکزیت، مجاورت به ایستگاه اصلی و فاصلۀ بین سر خوشه هاست. نتایج شبیه سازی در پنج معیار نشان می دهد که روش پیشنهادی انرژی کمتری مصرف می کند و طول عمر شبکه را حدود 54 درصد در مقایسه با دیگر الگوریتم ها افزایش می دهد.
مقدمه
یک شبکۀ حسگر بی سیم (WSN) شامل تعداد زیادی گرۀ حسگر و یک ایستگاه اصلی (BS) است. این حسگرها داده ها را جمع آوری و آن ها را از طریق فرستندۀ رادیویی به BS ارسال می کنند. این حسگرها نیرو و ظرفیت محاسباتی محدودی دارند. از WSNها می توان در بسیاری از برنامه ها مثل برنامه های نظامی، دارویی و محیطی استفاده کرد. یافتن مسیر ئ ذخیرۀ آن کار آسانی نیست زیرا میزان محدود انرژی و تغییرات ناگهانی در موقعیت گره ها باعث تغییرات پیش بینی نشده می شود. انرژی، چالش اصلی در طراحی پروتکل مسیریابی در WSNهاست. یکی از مهم ترین الگوریتم های مسیریابی، مسیریابی سلسله مراتبی یا خوشه ای است. در یک معماری سلسله مراتبی، از گره هایی با انرژی بیشتر برای پردازش و ارسال اطلاعات استفاده می شود در حالی که از گره هایی با انرژی کم برای درک نزدیکی مقصد استفاده می شود. LEACH، PEGASIS، TEEN و APTEEN چند الگوریتم مسیریابی سلسله مراتبی هستند.
تصادفی