تعمیرات خط گرم [1] برای نخستین بار در سال 1913 در ایالت اوهایو آمریکا صورت گرفت. در آن زمان ابزار بسیار ساده و ابتدایی مثل چوب های بلند در اختیار سیم بانان قرار می گرفت که به وسیله آن سیم برق دار را از محدوده کار خود دور کرده و عملیات تعویض مقره های شکسته را انجام می دادند. به دلیل عدم فن آوری در عایق سازی و ایجاد امنیت برای سیم بانان عملیات محدود به شبکه ها تا سطح ولتاژ 11 کیلو ولت بود و برای ولتاژهای بالاتر این چوب ها جوابگو نبودند. با توجه به سود سرشار مالی در این نوع تعمیرات، شرکتهای دیگر نیز به این نوع تکنولوژی روی آوردند به طوری که تا 1920 سه شرکت سازنده تجهیزات خط گرم در ایالت های مختلف آمریکا مشغول به کار با خط گرم شدند. بزرگ ترین شرکت فعال در آن سال ها شرکت TIPS TOOLS بود که پیشرفت های خوبی در این زمینه به دست آورد به طوری که انجام عملیات را تا سطح 33 کیلو ولت امکان پذیر ساخت.
عملیات خط گرم در ایران نیز در سال 1964 (1353) پس از حدود 50سال مورد توجه کارشناسان صنعت برق قرار گرفت ولی جرقه این کار برای تهیه و ساخت و ساز تجهیزات خط گرم در داخل کشور جهت کار روی شبکه های 20 کیلو ولت برای اولین بار وبا هدف های بشرح ذیل است:
باز و بست انواع جمپرها تحت تانسیون 20 کیلو ولت
پاکسازی حریم اشجار 20 کیلو ولت
تحکیم یراق آلات 20 کیلو ولت
به همین دلیل طی قراردی یک شرکت آمریکایی ملزم به آموزش و راه اندازی گروه های خط گرم در ایران شد. پس از آموزش تعدادی استادکار، گروه های خط گرم در تهران و خوزستان فعال شدند و برخی تعمیرات تا سطح 20 کیلو ولت و بعضا 63 کیلو ولت به صورت گرم انجام می شد. بعلت وقوع انقلاب اسلامی و متعاقب آن جنگ تحمیلی و خروج متخصصان آمریکایی از ایران، تعمیرات خط گرم به تدریج مورد بی توجهی قرار گرفت به طوری که در دهه شصت هیچ گونه تعمیرات خط گرم در ایران صورت نپذیرفت با توجه به نیاز عمده کشور به این تکنولوژی، وزارت نیرو تعمیرات خط گرم را در زمره سیاست های خود قرار داده است لذا راه اندازی گروه های خط گرم در شرکت های توزیع در دستور کار شرکت های تابعه وزارت نیرو قرار گرفته است.
فهرست
فصل اول: منشاء خاموشی ها و تدابیر لازم برای کاهش قطعی ها