در میانهی جریانات اندک تولیدی در اوائل دهه ۹۰، برنامههای بهینهسازی به اجرا درآمد که عموما بر فرآیندهای مختص میان شرکتی تمرکز داشت (Jones et al. , ۱۹۹۷). در کنار تمرکز بر رقابتهای مرکزی، یکی از دلایل اصلی این رویکرد کاستن از مشارکت شرکتها در تولید، با برونسپاری امور تا مرز ۷۰ درصد بود (McCarthy and Anagnostou, ۲۰۰۴). چنین افزایشی در برونسپاری عملکردها، فشار تقاضای زیادی را بر فعالیتهای مشارکتی در زنجیرهی تامین وارد ساخت. از این رو ضروری است مواد و جریان اطلاعات درونشرکتی را برای برآورده کردن تقاضای بازار (به طور مثال واکنش انعطافپذیر، در حوزهی عملکردهای تولید، نوسانات تقاضا یا ارائه خدمات جدید) همسو نمود. بنابر این میتوان مشارکت را به عنوان روشی برای اطمینان یافتن از ترکیب بهرهور و موثر رقابتهای متعدد مختص به شرکتها در نسبت با اهداف گوناگون (در حوزهی اطلاعات، اقدامات، تصمیمات و اهداف) تعریف نمود (Simatupang et al. , ۲۰۰۲). در راستای این تعریف، مباحث مرتبط با زنجیرهی تامین پای به عرصه نهادند (Van der Vaart and van Donk, ۲۰۰۸).
پروژه کارشناسی ارشد مدیریت
فایل محتوای:
۱) اصل مقاله لاتین ۱۰ صفحه Elsevier ۲۰۱۲
۲) متن ورد ترجمه شده بصورت کاملا تخصصی ۲۲ صفحه
تصادفی